حالا دیگر طبیعت، درخت‌ها، صدای آب برای ما؛ نسل آدم، حکم عکس یادگاری را دارد. حکم همان پرده قلمکار و دستخط پدری که گهگاه سراغشان می‌رویم و با دیدنشان ته دلمان غنج می‌رود.
دنیا پر از کار و اداره و تلویزیون و اینترنت و چیپس است، پر از تلفن. عادت کرده‌ایم به دیدن ساختمان‌های ریز و درشت از پشت پنجره نیمه‌باز تاکسی به‌جای درختان سرسبز. به خوردن پیتزا و ساندویچ ژامبون با سس اضافه و زل‌زدن به گل‌های مصنوعی گوشه اتاق، به ساعت‌ها نشستن پای تلویزیون و دیدن مناظر سرسبز از پشت یک قاب شیشه‌ای بیست و چند اینچی.
حکایت زندگی ما شده کار، خانه، تلویزیون که دلمان می‌خواهد بزرگ‌ترش را بخریم، صفحه تخت ترش را، وضوح بیشترش را و دیوارها که رنگشان می‌زنیم، گچبری‌شان می‌کنیم. حکایت همان سس اضافه تا غذاها خوشمزه‌تر و قابل تحمل‌تر شوند.
پیشنهاد سردبیر
پربازدیدترین ها
آخرین اخبار